Ciche i majestatyczne miejsca krematoria w Pardubicach, w ktόrego wnętrzach i poza nimi odgrywają się całe scenki Palacza zwłok, ktόre także doskonale odzwierciedlają mrożącą krew w żyłach, nierzeczywistą atmosferę. Zamiast przewodnika weźcie z sobą książkę Ladislava Fukse, według ktόrej film został nakręcony i możecie wstąpić do wewnątrz. Wsłuchajcie się. Usłyszycie echo krokόw zmarłych. Coś Wam szeptają? Co to jest? „Śmierć nas zbliża, w ludzkim popiele nie ma rόżnic.“ Tak sobie twierdził pan Kopfrkingl, gdyż ze stoickim spokojem kładł swojego syna Miliho do trumny z martwym esesmanem.

Kremacja, popiόł, śmierć. To było dla odpowiedzialnego i oddanego pracownika praskiego krematorium na porządku dziennym.To było jego posłaniem i klątwą. Idźcie dalej jego śladami, tam ktόrędy chodził codziennie, i tam dokąd zabrał swoją cόrkę Zinę. Ciężka atmosfera gęstnieje, tak jakby się ochłodziło, ale nie możecie się zatrzymać, kusi Was to dalej. W śmierci jest coś hipnotyzującego. Tylko uważajcie, aby zło nie chwyciło was w swe szpony, tak jak nazistowska ideologia pana Kopfrkingla. I znόw się coś odzywa: „Śmierć to jedyna pewność, ktόrą człowiek w życiu ma.“ To ponownie pan Kopfrkingl mieli swe ulubione frazy. Aż ciarki przechodzą po plecach.

Pomieszczenie zaczyna się zwężać, choć to tylko złudzenie optyczne i tak wywołuje zawroty. Lepiej wyjdźmy pooddychać świeżym powietrzem, abyśmy przez to nie zwariowali. Granica między rzeczywistością a fikcją jest cieńka. Mały spacer po cmentarzu nikomu nie zaszkodzi. Jak będziecie przechodzić koło cmentarzyska żołnierzy poległych podczas Wojen Światowych, przypomnijcie sobie czarującą Lakme żydowskiego pochodzenia. Wspomnijcie losy ludzi tego samego wyznania, co się stali ofiarami tych, z ktόrymi pan Kopfrkingl wspόłpracował. Lecz na dzisiaj tego już było dość. W drodze do domu wynagrodźcie sobie zwietrzałe grozy najlepiej w cukierni. Zjecie sobie słodką trumienkę czy wianuszek z kremem?