Jest rok 1945, a idylliczną morawską wioskę ogarnia radosna atmosfera końca wojny. Cięcie. Trzy lata później władzę przejmuje kolejna władza totalitarna, a życie, które powoli wracało do porządku dziennego, przewraca się do góry nogami. Normalne życie na wsi miażdżą nowe surowe normy, a dotąd spójna wieś dzieli się na dwa skłócone obozy. Pytacie się czy to film czy rzeczywistość? Obie odpowiedzi są prawidłowe. Prawdziwe wydarzenia miały miejsce w morawskiej wsi Kelč, gdzie urodził się reżyser Vojtěch Jasný. Mieszkańcy jednak nie zgodzili się na kręcenie filmu, więc sztab przesunął się do miasta Bystré w regionie Svitavsko, gdzie powstała większość scen. Mniej więcej trzydzieści lat później reżyser wrócił tu, żeby nakręcić kontynuację o nazwie Powrót utraconego raju.

Scenariusz „rodaków“ krystalizował się powoli przez 20 lat, a większość filmowych wydarzeń inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami. Na przykład filmowy František to prawdziwa osoba, a grający go aktor Radoslav Brzobohatý, spotykał się z Františkiem Slimáčkiem w Kelčy, żeby zagrać go jak najwierniej. W przeciwieństwie do swojego filmowego obrazu ten specyficzny człowiek przeżył koniec komunizmu. Może pomogło mu w tym jego hasło życiowe: „Tylko debil może żyć z nienawiścią“.

Wszyscy dobrzy rodacy bez upiększania pokazują niemiłosierną rzeczywistość okresu po II wojnie światowej. Poprzez losy kilku bohaterów obserwujemy tragedię tych, którzy za walkę z władzą zapłacili wysoką cenę. Okres kolektywizacji to dla wielu nie tylko strata ziemi, ale także rodziny, przyjaciół, a często i własnego życia. W filmie, ale także w rzeczywistości. Nie ma się co dziwić, że film skończył w odmętach szafek cenzorów, czego nie zmienił nawet fakt, że w 1969 r. Wszyscy dobrzy rodacy dostali nominację do Złotej Palmy w Cannes, a Vojtěch Jasný dostał nagrodę dla najlepszego reżysera. Do dystrybucji film dostał się dopiero po Aksamitnej Rewolucji.